Sitting on a rock overlooking the bay for hours, sun hot on my shoulders, watching the Southern Right Whales coming right in close to the side. Now and then, leaping out of the water and smashing down, to try and dislodge their hitchhikers. Sitting really still, feeling bubbles of exhilaration shivering through me and wanting to come out as laughter.
I did not have a camera back then, but I remember it as clearly as if it happened yesterday.
During that short time I was a student at Stellenbosch University, a bunch of friends and I would drive from Stellenbosch past Somerset West to the Strand. The beach bunnies would peel off to cover themselves with oil and bake, the macho guys would thunder off into the waves with their boards, and I would continue along Marine Drive till it made a sharp turn to the right. I then had a choice, to drive on a bit and go watch the seals, or to park the car and walk a bit along the road and then sit down on some rock. Sit, wait and hope. That's what I usually did, on the rare days that I would go to the Strand (I'm not much of a beach slug).
I wonder if that spot is still there.
Maybe I should go and see, one day. Or maybe I should just keep that memory as it is.
Perfect.
(Oh of course I google-mapped the place. It looks all built up now...)
(One really should let memories lie and not go back)
Saturday, February 16, 2008
Friday, February 01, 2008
Sing!
Ons het 'n sangjuffrou op die laerskool in Bothasig gehad, as ek goed onthou was haar naam Mrs. Piek. Sy was 'n voormalige opera sangeres en ek was mal oor haar. Sy het baie aandag gegee aan my, hoekom weet ek nie want my stem was nou nie so bisonder nie. Maar ja, ek het haar sanglesse baie geniet en sy het dit geniet om my te leer sing en asem haal.
Elke jaar het sy my ingeskryf vir die nasionale Eisteddfod.
Ek onthou nog baie goed hoe dit die één jaar gegaan het, so rond 1966, 1967.
Die liedje, was van 'n teer bokkie. My arme stem het die boonste noot maar net gehaal sonder om oor te slaan.
Op die dag van die Eisteddfod, het my pa my gebring. Hy het gebly, om te hoor hoe ek sing. Ek was tog te opgewonde hieroor. Hy het gewag, en gewag en gewag. Die een na die ander kind het dieselfde liedjie gesing. Uiteindelik het hy gesê, hy gaan gou sigarette koop. Ek was bekommerd dat hy nie betyds trug sou wees nie, maar hy sê moenie worrie nie, ek sal trug wees om te luister.
Hy was maar een of twee minute weg, toe roep hulle my naam.
Ek het gaan staan op die verhoog, en ek het gesing. Met 'n knop in my keel, want hy was nie daar om te luister nie.
Toe hy trugkom in 'n warreling van koue lug en sigaretrook, was alles verby. Ek het 'n diploma gekry, het 'n baie goeie beoordeling gekry behalve dat een van die jurylede gesê het, dat my stem 'n bietjie hesig was.
Ag kind, moenie jou hier iets van aantrek nie, het Mrs. Piek gesê.
Ja, jou stem is 'n bietjie hesig maar dit is nie 'n fout nie.
Hmm, het my pa gesê. En my die kar ingebondel om gou huistoe te ry.
Dit was die eerste en enige keer dat hy kom luister het wanneer ek optree. Ek het nog 'n paar jaar langer aangegaan met kompeteer in die Eidsteddfod, en het ook gesing in die skoolkoor - eers onder leiding van Mrs. Piek, en daarna met haar opvolgster (ek onthou nou nie meer wie dit was nie). Omdat ek dit so geniet het om te sing. Maar niemand in my familie het my ooit gehoor optree nie.
Ag, ek kon nie kwaad bly vir my pa nie, ek het hom die seermaak vergewe.
Jare later het ek self ook gerook, en kon toe verstaan hoe hard die lus kan trek aan 'n mens.
Ek het uiteindelik ses jaar gelede kon stop. Dit is 'n swaar verslawing, nikotine.
Soms dink ek nog aan haar. Mrs. Piek. Ek sou haar vandag nie herken nie, ook nie van 'n foto nie. Maar ek was mal oor haar en sy het so 'n belangrike rol in my lewe gespeel toe ek jong was. Ek sing nog steeds (baie hees na al die jare van rook) en nou en dan, op 'n baldadige dag, sing ek nog steeds die lieder wat sy my geleer het, so 40 jaar gelede. Ek ken nog steeds die woorde!
Dankie, Mrs. Piek!
Elke jaar het sy my ingeskryf vir die nasionale Eisteddfod.
Ek onthou nog baie goed hoe dit die één jaar gegaan het, so rond 1966, 1967.
Die liedje, was van 'n teer bokkie. My arme stem het die boonste noot maar net gehaal sonder om oor te slaan.
DIE STEENBOKKIE
Woorde: HARPER MARTINS
Musiek: WALTER SPIETHOFF; verwerk: D. HYMAN
Dis 'n bokkie, soos 'n stokkie,
soos 'n kweperlatjie skraal,
wat so vinnig oor die klippe
soos die kweperlat sy wippe
met sy skrale pootjies haal,
wat so vinnig oor die klippe
soos die kweperlat sy wippe
met sy skrale pootjies haal,
met sy skrale pootjies haal.
Op die dag van die Eisteddfod, het my pa my gebring. Hy het gebly, om te hoor hoe ek sing. Ek was tog te opgewonde hieroor. Hy het gewag, en gewag en gewag. Die een na die ander kind het dieselfde liedjie gesing. Uiteindelik het hy gesê, hy gaan gou sigarette koop. Ek was bekommerd dat hy nie betyds trug sou wees nie, maar hy sê moenie worrie nie, ek sal trug wees om te luister.
Hy was maar een of twee minute weg, toe roep hulle my naam.
Ek het gaan staan op die verhoog, en ek het gesing. Met 'n knop in my keel, want hy was nie daar om te luister nie.
Toe hy trugkom in 'n warreling van koue lug en sigaretrook, was alles verby. Ek het 'n diploma gekry, het 'n baie goeie beoordeling gekry behalve dat een van die jurylede gesê het, dat my stem 'n bietjie hesig was.
Ag kind, moenie jou hier iets van aantrek nie, het Mrs. Piek gesê.
Ja, jou stem is 'n bietjie hesig maar dit is nie 'n fout nie.
Hmm, het my pa gesê. En my die kar ingebondel om gou huistoe te ry.
Dit was die eerste en enige keer dat hy kom luister het wanneer ek optree. Ek het nog 'n paar jaar langer aangegaan met kompeteer in die Eidsteddfod, en het ook gesing in die skoolkoor - eers onder leiding van Mrs. Piek, en daarna met haar opvolgster (ek onthou nou nie meer wie dit was nie). Omdat ek dit so geniet het om te sing. Maar niemand in my familie het my ooit gehoor optree nie.
Ag, ek kon nie kwaad bly vir my pa nie, ek het hom die seermaak vergewe.
Jare later het ek self ook gerook, en kon toe verstaan hoe hard die lus kan trek aan 'n mens.
Ek het uiteindelik ses jaar gelede kon stop. Dit is 'n swaar verslawing, nikotine.
Soms dink ek nog aan haar. Mrs. Piek. Ek sou haar vandag nie herken nie, ook nie van 'n foto nie. Maar ek was mal oor haar en sy het so 'n belangrike rol in my lewe gespeel toe ek jong was. Ek sing nog steeds (baie hees na al die jare van rook) en nou en dan, op 'n baldadige dag, sing ek nog steeds die lieder wat sy my geleer het, so 40 jaar gelede. Ek ken nog steeds die woorde!
Dankie, Mrs. Piek!
Die Lagoon by Milnerton
Die lagoon by Milnerton was een van die plekke waar ek leer verstaan het hoe die see en soet water mekaar ontmoet.
Ons het baie soontoe gegaan, my pa en ek, toe ek nog klein was. Ek onthou, daar was maar baie min huise daar en daar was 'n brug waar 'n mens oor kon ry. 'n Hout brug, en hier het my pa en ek altyd gaan visvang.
bron
Nie dat ons ooit baie vis gevang het nie... ek dink die grootste vangs wat my pa daar gemaak het, was 'n vrot ou skoen!
Dit was altyd stil daar, behalwe vir die water wat altyd in beweging was en die voëls en natuurlik ek wat nie kon stilbly nie en heeltyd met my bene heen en weer geswaai het soos ek langs my pa sit aan die kant van die brug. My arme pa, ek dink nie dat ek ooit opgehou het met praat nie. Geen wonder dat hy nooit visse gevang het nie, ek het hulle almal weggejaag!
Sommige dae het ons meer seekant toe gegaan, dan was daar 'n dun blou komma soos die rivier en die see mekaar ontmoet.
Hierdie foto wat ek online gevind het, is presies soos ek die plek onthou (maar met minder mense):
Ander dae het ons verder gery naar Bloubergstrand se rigting en as my pa lus was, het hy die afslag geneem na vriende van ons se plaas. Dan was ek sommer heeltemal gelukkig! Daardie plaas, daar het ek die mees wonderlike en angstige tye deurgebring!
Ek het verstaan dat die hele wereld daar nou volgebou is.
Snaaks, ek onthou die plek as nogal agtergestel, en met min mense wat daar gewoon het. 'n Stil gebied sonder pretensies, waar die klein skole met vissies woerts in die water geswem het waar jy maar kyk. En waar die wind koning was.
Ons het baie soontoe gegaan, my pa en ek, toe ek nog klein was. Ek onthou, daar was maar baie min huise daar en daar was 'n brug waar 'n mens oor kon ry. 'n Hout brug, en hier het my pa en ek altyd gaan visvang.
bron
Nie dat ons ooit baie vis gevang het nie... ek dink die grootste vangs wat my pa daar gemaak het, was 'n vrot ou skoen!
Dit was altyd stil daar, behalwe vir die water wat altyd in beweging was en die voëls en natuurlik ek wat nie kon stilbly nie en heeltyd met my bene heen en weer geswaai het soos ek langs my pa sit aan die kant van die brug. My arme pa, ek dink nie dat ek ooit opgehou het met praat nie. Geen wonder dat hy nooit visse gevang het nie, ek het hulle almal weggejaag!
Sommige dae het ons meer seekant toe gegaan, dan was daar 'n dun blou komma soos die rivier en die see mekaar ontmoet.
Hierdie foto wat ek online gevind het, is presies soos ek die plek onthou (maar met minder mense):
Ander dae het ons verder gery naar Bloubergstrand se rigting en as my pa lus was, het hy die afslag geneem na vriende van ons se plaas. Dan was ek sommer heeltemal gelukkig! Daardie plaas, daar het ek die mees wonderlike en angstige tye deurgebring!
Ek het verstaan dat die hele wereld daar nou volgebou is.
Snaaks, ek onthou die plek as nogal agtergestel, en met min mense wat daar gewoon het. 'n Stil gebied sonder pretensies, waar die klein skole met vissies woerts in die water geswem het waar jy maar kyk. En waar die wind koning was.
Subscribe to:
Posts (Atom)
