Henry by die bus stop

Ek was 14 jaar oud. My skool was in Vryzee, en ons het gewoon in Bothasig. Dit was standerd 7 vir my. Ek het die eerste deel van daardie jaar met die bus skooltoe gegaan en weer terug huistoe.

Elke dag het ek ten minste 'n halfuur gewag op die bus wat my huistoe sou vat, daar êrens aan die onderkant van Voortrekker Road (skiet my lam as ek kan onthou presies waar die busstop was). Baie dae, het 'n seun ook gewag by dieselfde busstop vir sy bus. Sy naam was Henry en soos die tyd verstryk het, het ons mekaar leer ken. Gesels. Soms na 'n winkel gegaan om iets lekkers te koop om te eet... vrugte, of 'n sweetie pie of soiets. Een dag sê hy vir my, hy woon nie ver van die busstop nie, wil ek saam met hom huistoe loop? Ja, sê ek. Ons loop toe saam na sy huis toe, en ek dink ek het 'n bekertjie koeldrank gedrink toe ons daar aankom. Hy loop my later weer trug na die busstop toe. Vir my was dit 'n wonderlike dag, daardie dag. Ons het nie eens hande vasgehou nie maar ons het geweet, ons like mekaar!

Kort daarna het Henry my by my huis gebel om my uit te vra.
En toe was dit skielik uit met die pret. Ek is vreeslik gepes deur my susters en my pa oor Henry (die naam was nou niet vreeslik fortuinlik nie en die arme ou het 'n bietjie gehakkel oor die telefoon toe hy na my vra).
My pa was van die stempel: hy het vier dogters gehad en in 'n totale paniek oor wat om te doen met al die hormone, het hy sommer altyd NEE gesê as ons wou uitgaan met 'n seun, of met 'n groepie jong mense (julle wil nie weet hoe ons losgebreek het toe ons eindelik uit die huis uit is nie...)

Lang storie kort, my pa het my 'n fiets gekoop byna onmiddelik nadat Henry my gebel het om uit te vra, en het my elke dag skooltoe gery met die kar tot ek die pad goed met die fiets kon ry. Ons het kort daarna getrek na Monte Vista toe, en dit was dus Exit Henry. Ek dink nie dat ek Henry nog ooit gesien het nie, nadat hy my uit gevra het nie.

Ek het nogal baie van Henry gehou - hy was 'n ernstige seun en het goed by my gepas. Nie dat ek enige invloed kon hê op hoe dinge toe verloop het nie, maar ek was altyd jammer dat ek nooit beter vriende met Henry geword het nie, en dat ek nie met hom kon uitgaan nie. Ek dink ons twee was op die punt om klutsknië verlief op mekaar te word, soos alleen kinders van veertien kan wees.

Montagu

Ons familie het nie baie op vakansie gegaan nie. In daardie dae was dit heel gewoon om die somervakansie by die huis te bly - ons kinders speel die hele dag buite en die volwassenes sug en vra wanneer die skole tog weer sal begin.

Nou en dan, het ons almal in die kar geklim en dan het ons gery. My ma met 'n doos vol padkos, ons al bakleierig op die agterbank, langs Paarl, oor die Sir Lowry's Pas, langs Worcester, Robertson, op pad Montagu toe. Vriende van my ma en pa het 'n klein plasie gehad daar, en soms kon ons daar gaan bly vir 'n week of so.

Dit was vir my altyd die wonderlikste avontuur. Die stug, droë warm klimaat van Montagu was vir my tog te lekker. En, wanneer die grootmense sat was van braai en rondhang op die plaas, het ons almal afgesak na Lover's Walk langs die Keisie rivier by Cogmanskloof en die warmwater bronne. Ek onthou die kloof nog so goed, nog van voor die oorstroming van 1981 toe alles vernietig is. Die Acacia bome met hulle goudgeel blomme (en die bliksemse dorings!), die dassies, die warm drukkende lug sonder 'n vleugie wind. As my pa in 'n goeie bui was, het hy ons geneem na die warmwaterbronne. Ek het nog erens ou foto's (ek gaan hulle soek!) van my en my susters soos ons spring in die water... dit was tog te lekker om in sulke warm water te swem! Dit was 'n rou, byna bouvallige plek toe ons daar gekuier het. Nie meer nie, dit is nou heeltemal fancy daar!


View Larger Map


Verder onthou ek my nog goed Qui Ki Sana. Dit was 'n soort spookplaas. Die huis was 'n bouval. Daar was nog reste oor van wat vroër 'n pragtige tuin was. 'n Verdwaalde pou het nog daar rondgeloop en kon soms skielik skree uit 'n onverwagte hoek. Ek onthou nog 'n ou pomphuis en die oorblyfsels van 'n swembad (droog, natuurlik!). Ons kinders het baie gespeel in daardie ou bouval en stories opgemaak van dramatiese liefdes, dood, verderf en verlore siele... alleen waarheid in ons verbeelding, want hoewel daar baie stories in omloop was van die geskiedenis, was daar waarskynlik niks van waar nie! Dit was vir my die beste tyd, om in die vroë stil oggend of laat aand skemeruur alleen hier rond te loop in die huis en te dink, "miskien het haar voete ook hierdie pad geloop", "miskien het sy hier gesit en gekyk hoe die son opkom...", miskien miskien, die geheimsinnige, tragiese vrou van my verbeelding. Ag, wat kan ek sê, ek was 'n vreeslike dramatiese tiener!

Wat skets my verbasing, toe ek die plek gaan Google. Dit is nou 'n luukse vakansie lodge!
(tog voel die plek nog steeds soos myne!)


View Larger Map