Montagu

Ons familie het nie baie op vakansie gegaan nie. In daardie dae was dit heel gewoon om die somervakansie by die huis te bly - ons kinders speel die hele dag buite en die volwassenes sug en vra wanneer die skole tog weer sal begin.

Nou en dan, het ons almal in die kar geklim en dan het ons gery. My ma met 'n doos vol padkos, ons al bakleierig op die agterbank, langs Paarl, oor die Sir Lowry's Pas, langs Worcester, Robertson, op pad Montagu toe. Vriende van my ma en pa het 'n klein plasie gehad daar, en soms kon ons daar gaan bly vir 'n week of so.

Dit was vir my altyd die wonderlikste avontuur. Die stug, droë warm klimaat van Montagu was vir my tog te lekker. En, wanneer die grootmense sat was van braai en rondhang op die plaas, het ons almal afgesak na Lover's Walk langs die Keisie rivier by Cogmanskloof en die warmwater bronne. Ek onthou die kloof nog so goed, nog van voor die oorstroming van 1981 toe alles vernietig is. Die Acacia bome met hulle goudgeel blomme (en die bliksemse dorings!), die dassies, die warm drukkende lug sonder 'n vleugie wind. As my pa in 'n goeie bui was, het hy ons geneem na die warmwaterbronne. Ek het nog erens ou foto's (ek gaan hulle soek!) van my en my susters soos ons spring in die water... dit was tog te lekker om in sulke warm water te swem! Dit was 'n rou, byna bouvallige plek toe ons daar gekuier het. Nie meer nie, dit is nou heeltemal fancy daar!


View Larger Map


Verder onthou ek my nog goed Qui Ki Sana. Dit was 'n soort spookplaas. Die huis was 'n bouval. Daar was nog reste oor van wat vroër 'n pragtige tuin was. 'n Verdwaalde pou het nog daar rondgeloop en kon soms skielik skree uit 'n onverwagte hoek. Ek onthou nog 'n ou pomphuis en die oorblyfsels van 'n swembad (droog, natuurlik!). Ons kinders het baie gespeel in daardie ou bouval en stories opgemaak van dramatiese liefdes, dood, verderf en verlore siele... alleen waarheid in ons verbeelding, want hoewel daar baie stories in omloop was van die geskiedenis, was daar waarskynlik niks van waar nie! Dit was vir my die beste tyd, om in die vroë stil oggend of laat aand skemeruur alleen hier rond te loop in die huis en te dink, "miskien het haar voete ook hierdie pad geloop", "miskien het sy hier gesit en gekyk hoe die son opkom...", miskien miskien, die geheimsinnige, tragiese vrou van my verbeelding. Ag, wat kan ek sê, ek was 'n vreeslike dramatiese tiener!

Wat skets my verbasing, toe ek die plek gaan Google. Dit is nou 'n luukse vakansie lodge!
(tog voel die plek nog steeds soos myne!)


View Larger Map