Ek het dit gehaat met 'n passie. Selfmoord-aksie, stort jouself in die verkeer met gillende bande, met doodsveragting verander van laan en ontsnap uit die draaikolk, binne sentimeters van totale vernietiging.
Maar, as die fontein water gespeel het en die son skyn, wou ek nog 'n paar maal rond ry.
Vir my was die mooiste ding aan Adderley Straat, die tuine aan die bokant.
Mens kon 'n sakkie peanuts koop vir die parmantige eekhorinkies en loop van begin tot eind, en in die middel 'n koppie tee met scones geniet op 'n mooi Sondag middag. In die lente was daar altyd 'n paar jong verliefde mense wat lê en kafoefel het op die gras. Sommige mense noem dit piekniek. En wat van die museum waar ek so graag gaan kyk het na die dioramas - waar my klein sussie op een hiperaktiewe dag hardloop rond 'n hoek en gekonfronteer word met 'n bloedig-tandige dinosouriër T Rex!! Sy het gegil, die dag, soos 'n maer vark. Siestog. Dit is nou dertig jaar later en nog steeds kan sy dit vertel asof dit gister was.
Ek het 'n tyd lang 'n huis gedeel met vriende, in Oranjezicht (waar daardie einste jongste sussie by my kom kuier het en toe het ek vir haar na 'n naby geleë hotel gevat waar ons gaan luister het vir David Kramer - dis nog in die tyd dat hy musiek gemaak het, voordat hy 'n "good old boy" geword het). Wanneer dit mooi weer was het ek na my werk geloop onder aan Adderley Straat. Af langs Oranje Straat, deur die tuine in die vroeë oggend. Diep ingeasem en die groen om my heen gevou soos 'n kombers. Stap na stap, stop vir 'n voëltjie wat nie bang is nie, verder op 'n eekhorinkie was bewegingloos na my kyk en altyd, altyd uit die hoek van my oog 'n bergie wat grawe tussen die afval wat argeloos weggegooi is uit oorvloed. Die geure en geluide van die Kaap, elke oggend my metgesel.
Die pêrel aan die bokant van Adderley Straat, die VOC se tuine (Company Gardens).
No comments:
Post a Comment