Die lug is donker blou en word langsaam donkerder. Die eerste sterre begin fonkel en vang my oog. Ek staan op die hoek van die straat waar ons in woon - ek is nie seker nie, maar ek dink ek is nog nie ses jaar oud nie. Anyway, ek is nog nie skool toe nie, dit weet ek seker!
Ek stop en kyk boontoe na die sterre. En, ek bly kyk soos die lug al hoe donkerder word. Steeds meer sterre word sigbaar en ek voel gehipnotiseer, ek kan nie wegkyk nie. Dit is so mooi, ek wil byna huil. Terwyl ek so boontoe kyk, dink ek aan wat iemand vir my gesê het, dat elke ster 'n son is soos ons eie son, en dat hulle ook planete en goeters het wat rond hulle draai.
Skielik voel dit of 'n knoppie in my kop omgeskakel het, en ek sien alles soos dit is: ek wat staan op hierdie hoek van die straat op hierdie groot bal wat ons aarde noem, wat dans om die son terwyl ons maan jaloers om ons heen draai, en al die ander planete wat ook dans om die son, en so ver as ek kan sien, ander sonne ver weg met hulle planete wat ook dans en miskien staan daar op 'n hoek van 'n straat erens, 'n meisie en kyk boontoe en sien 'n liggie glinster en sy wonder.
Ek kon dit alles sien, en verstaan tot in die diepste diepte, op daardie oomblik wat gevoel het of dit vir ewig duur.
Ek dink dit was waar die grondveste van my ateisme gevorm het. Want, nie vir één oomblik het ek 'n god of 'n heilige engel of so in hierdie geheel gesien nie. Dit was alles so logies, so reg, so ongelooflik mooi.
Dit was my eerste epiphany, en gelukkig nie my laaste nie.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment