So rond 1965 - bang

Vir die eerste keer in my lewe was ek bang. Klutsknië bang. Draaimaag bang.

Ek was vlei toe die dag om paddavissies te vang en toe sien ek varklelies. So het ons hulle genoem, varklelies. 'n Kras naam vir sulke mooi blomme... ek dink hulle lyk pragtig, en besluit toe om 'n paar vir my ma te pluk en huistoe te neem. Halfuur later, met meer modder op my rokkie dan 'n mens moontlik sou ag, het ek 'n groot bos varklelies in my arms en koers ek huistoe. Toe ek op die sypaadjie loop van die hoofstraat, kom ek iemand teen wat ek ken. Wie, onthou ek nie meer nie, maar hierdie persoon vertel toe vir my dat varklelies pluk teen die wet is (huh? wet? wat is 'n wet???) en dat as die polisie my sien, hulle sal stop en my in die polisiekar gooi en tronk toe vat. Polisiekar, daai het ek geken. Met die sirenes die gil asof die wêreld vergaan, het hulle baie keer langsgeraas op pad na 'n vreeslike krisis. Ek was altyd bang vir hulle, en toe ek nou verder loop, verwag ek enige oomblik dat ek die sirene hoor, en dat die polisiekar sommer die sypaadjie opry agter my aan. Ek weet nie meer hoe lang dit my gevat het om huistoe te loop nie, maar elke stap het my beentjies swakker gevoel en het ek kleiner gekrimp. Ooit probeer loop met 'n groot bos blomme en probeer hulle onsigbaar te maak? Dit werk nie eintlik nie...

Aan die einde, toe ek die huis binne loop, besef ek dat ek het weggekom met 'n misdaad. Ek was slimmer as die polisie, hulle het my nie gevang nie!
Tog het ek nooit weer varklelies saamgevat van die vlei af nie (totdat ek 'n jaartjie ouer was!).